Terugblik: ROPArun 2018 bikkelen van Parijs naar Rotterdam

0 reactie minuten lezen

Hiphardlopen.nl en de Roparun

Ik hoor je bijna denken "De Roparun bij Hiphardlopen.nl?". Jazeker. In 2018 en 2019 ging ik, Marie-José, met Team 61 Martini Ziekenhuis deelnemen aan de Roparun. In 2018 ging ik mee als reserve loper. Toen ging onze route van Parijs naar Rotterdam. In 2019 ging ik mee als loper en dat jaar liepen we van Hamburg naar Rotterdam.

Dit jaar 2022 loop ik wederom mee met Team 61 Martini Ziekenhuis.

Roparun 2022 loopt geheel door Nederland

Dit jaar loopt Team 61 Martini Ziekenhuis weer mee met de Roparun. Twee jaar konden we niet op pad voor dit goede doel i.v.m. Corona.

Deze editie heeft twee routes die geheel door Nederland lopen. Team 61 loopt de Noordelijke route. Start vindt plaats bij Vliegveld Twente, van daar lopen we langs de Duitse grens naar Bourtange, daarna lopen we via Emmen, naar Almelo en vervolgens door Ede naar Rotterdam waar we deze keer mogen finishen op de Coolsingel.

Onderstaand een terugblik op onze deelname in 2018, ons eerste jaar.

Roparun 2018, ons avontuur begint

Op vrijdag 18 mei is het dan eindelijk zover. Na de nodige team bijeenkomsten en dito trainingen is de dag aangebroken dat we daadwerkelijk gaan vertrekken richting start van de Roparun. We gaan 3 dagen bikkelen, met een twintigtal collega's. Hardlopen, fietsen, chaufferen, navigeren, verzorgen, masseren etc. met een clubje collega's van het Martini Ziekenhuis. Een enkeling die elkaar wat beter kent maar velen zijn toch redelijk onbekend met elkaar. Best spannend.

Wat staat ons te wachten?

De meesten van ons hebben geen idee wat ons te wachten staat. Van een basiskamp kunnen we ons geen voorstelling maken. Getraind hebben we natuurlijk wel maar wat doet 48 uur intervallen/lopen/fietsen en op elkaars lip zitten met je, echt geen idee.

Koolhydraten stapelen

De eerste nacht overnachten we in een hostel in Lille. De eerste contacten zijn gelegd en groepjes met gelijkgestemden gevormd. Tijdens de rit naar Lille (de grootste groep in de touringcar en twee busjes met elk 4 teamleden) hebben we al een hoop lol. Zingen (iets met bananen), in vrachtwagens gluren en zorgen dat we elkaar leren kennen.

Aangekomen bij het hostel worden de kamers ingedeeld en gaan we op zoek naar onze eerste maaltijd. Pizza, we moeten tenslotte flink koolhydraten stapelen. Vervolgens gezellig met elkaar op stapelbedjes overnachten en de volgende ochtend voorlopig voor de laatste keer douchen. Die luxe gaan we een paar dagen missen. Na een prima ontbijt wordt er nog snel een teamfoto gemaakt en vertrekken we richting Parijs. Dat is nog een aantal uurtjes rijden.

Vele inventieve Roparun teams aanwezig

Als we het Roparun terrein in Parijs oprijden verbazen we ons over hoe groot dit evenement is, immers in Hamburg staan nog zo'n enorme hoeveelheid teams die aan de zelfde uitdaging gaat beginnen. Het ene na het andere team rijden we voorbij op zoek naar een parkeerplaats. Wat een inventieve teams zijn hierbij. Vrachtwagens, ingericht als kamp, met complete stapelbedden, keukens, noem maar op. Aanhangers voorzien met een eigen dixie (waarom hebben wij hier niet aan gedacht). Kortom, genoeg te kijken en ideeën op te doen.

De start van Roparun 2018 in Parijs

Nog even met z'n allen aan het pasta buffet (prima geregeld door Roparun) en dan is het al snel tijd voor de start. Spannend. Team A zal als eerste starten. Barbara is de eerste loper en staat klaar in het lopers vak en de rest van het team (3 lopers en 2 fietsers) staan klaar in het andere start vak. Rond de start is het een groot feest. Veel Roparun vrijwilligers zetten zich met een tomeloze energie in om de start vlekkeloos te laten verlopen. Keurig op tijd starten steeds 4 teams keurig op tijd.

Tijd voor pannenkoeken

Zodra team A onderweg is voor hun eerste sessie van ruim 40km gaat de rest van team 61 naar de bus om een eerste basiskamp te zoeken, ja inderdaad zelf zoeken en regelen.
Bij de bus aangekomen blijken we de eerste kleine tegenslag te hebben, accu leeg.
Gelukkig is de ANWB bezig bij het team dat naast ons staat (en blijkbaar ook al pech heeft) en zij helpen ons snel weer op weg. Mooi dat de ANWB gedurende de gehele Roparun speciaal beschikbaar is.
Na een poosje rijden door het Franse landschap net buiten Parijs vinden we een mooi plekje, net naast een Frans restaurantje, om ons basiskamp op te slaan. Gezellig langs de route, zodat het basiskampteam de tijd heeft om de passerende teams (lopers en fietsers) een extra aanmoediging toe te roepen "zo gaat ie goed......".

Ondertussen is het tijd om team B richting het wisselpunt te sturen en alvast eten warm te maken voor team A die bijna hongerig richting basiskamp komen. En dan slaat het noodlot toe. De magnetron is te zwaar voor de accu en we kunnen de meegebrachte pannenkoeken (en alle andere diepvriesmaaltijden) niet warm maken. Dit is wel even een aanslag op onze creativiteit. Gelukkig is de chauffeur van onze bus niet op zijn mondje gevallen en hij regelt met handen en voeten dat het restaurant waar we naast staan wat stroom aan ons wil leveren zodat we daar de magnetron kunnen aansluiten en de pannenkoeken kunnen opwarmen.

Slapen in de bus

Snel nog wel veldbedjes in het veld gezet zodat de vermoeide groep lopers en fietsers kunnen eten en rusten alvorens zij weer in actie moeten komen. Zodra het nacht begint te worden en wij merken dat de veldbedden niet meer buiten kunnen staan, gaan we ons buigen over een nieuw probleempje. Slapen. In de openlucht gaat het echt niet meer lukken, dus we moeten de bus in.

We hebben helaas een middenpad waardoor het middenstuk van de veldbedden geen steun hebben, dus binnen gaat het ons niet lukken deze 6 stuks op te zetten. Meer dan 2 krijgen we niet in de bus en er moeten toch echt minimaal 8 mensen slapen. Alternatief; de stoelen in de bus. Dit houden we geen 48 uur vol maar voor de eerste nacht voldoet het en zodra het licht is kunnen de teams weer in de openlucht slapen.

Het basiskampteam heeft "gelukkig" toch niet echt tijd om te slapen want zij zijn vooral druk met broodsmeren, begeleidingsbusjes bevoorraden, lopers en fietsers masseren en alle andere voorkomende brandjes te blussen. Op de momenten dat we op zoek gaan naar een nieuwe plek voor het basiskamp worden wij liggend vervoerd zodat we in ieder geval even uit kunnen rusten.

Zwaar, maar dankbaar

De beide teams met lopers, fietsers, chauffeurs en navigators krijgen het, naarmate de tijd verstrijkt steeds zwaarder. Het is lekker zonnig en warm weer en de waterinname moet hoog blijven. Gelukkig weten we de moraal hoog te houden, ondanks alle voedsel- en slaapproblematiek.

We realiseren ons als geen ander dat wij nu twee/drie dagen enorm aan het afzien zijn, al onze dagelijkse gemakken moeten ontberen en "er" het beste van moeten maken, roeien met de riemen die we hebben maar dat de mensen met kanker, waar wij dit uiteindelijk voor doen, elke dag met ontberingen te kampen hebben, dat voor hen akelige ongemakken, het je rot voelen, aan de orde van de dag is. Dit maakt het voor ons dragelijk. Wij hebben in het ziekenhuis veel te maken met kanker en de ellende die deze ziekte met zich meebrengt. Deze ervaring maakt je dankbaar dat je deze enorme prestatie KAN leveren.

Hilarische momenten

Naast alle tegenslagen zijn er natuurlijk ook veel leuke, hilarische maar ook ontroerende momenten. Zo brandden Thea en ikzelf een kaarsje voor ons team en een goede afloop, in een prachtige kerk in Lens (Lombise), zingt de hele groep "nee ik heb geen bananen" in voor een mooi gesproken bericht voor Alewijn die dol is op bananen voor onderweg en hebben we voor veel ongemak onderweg een oplossing (iets met de Kliko's van de Friterie in Inchy) gevonden.

De laatste nacht

De laatste nacht hebben we gelukkig ons basiskamp op kunnen zetten bij een verzorgingshuis in Hamme waar ze een mooi fietsenhok hebben. We hebben heel vakkundig de fietsen netjes aan een kant van het fietsenhok geplaatst zodat we wel 6 veldbedjes kwijt konden. Met de twee in de bus, konden deze nacht alle lopers, fietsers, chauffeurs én navigators liggend slapen.

Gelukkig had niemand echt zin in eten en lieten ze zich met een kopje cup á soup en een broodje (met liefde gesmeerd) naar bed sturen om de volgende en laatste dag goed uitgerust te zijn. Voor ons verzorgers een fijn moment, we konden iedereen een bedje bieden én een douche in het vooruitzicht, want de volgende dag zouden we in Bergen op Zoom ons kamp opslaan waar iedereen gebruik kon maken van de douches in de sporthal.

De finish van de Roparun, wat een feest

En zo begon onze laatste dag. Het basiskamp werd naar Bergen op Zoom verplaatst. De teams deden Antwerpen aan en gingen de grens van België naar Nederland over en vanaf daar werd het één groot feest. Veel dorpen waar de teams feestelijk onthaald werden, hier en daar muziek langs de route. Dat én weten dat je er "bijna" bent maakte dat zij het volhielden. De laatste etappe ging naar Rotterdam. De touringcar en de beide busjes werden in Schiedam geparkeerd en het hele team, met uitzondering van dat deel dat de laatste 35km moest afleggen, ging met de metro van Schiedam naar Rotterdam, waar we op team B zouden wachten, om de laatste paar 100 meter gezamenlijk, als voltallig team, af te leggen en te finishen.

Dat moment, dat de laatste teamleden moe maar voldaan arriveren en zich bij de rest van het team voegen, dat je met z'n allen, aangemoedigd door veel familie en andere enthousiaste menigte, over de finish loopt is zo gaaf. Wat een feestje. Al je leed, pijn en vermoeidheid van de afgelopen 48 uur zijn voor heel even vergeten.

Voor mij was het een ervaring die ik voor geen goud had willen missen.
Als je me vraagt: "doe je het nog een keer"? Zeg ik volmondig ja, maar dan wel als loper/fietser en we gaan het op een hoop fronten anders aanpakken. Ik ben bekaf en alles doet zeer maar wat was het gaaf. Roparun, tot volgend jaar.

Iedereen bedankt

Mijn complimenten voor de organisatie, die voor het overgrote deel op vrijwilligers draait maar ook voor de andere deelnemende teams waarvan wij een hoop steun en hulp kregen (team 274, bedankt voor het lenen van de generator waarmee wij ons team een warme maaltijd konden geven in Lens en met de geleende rechaud konden we onze pannenkoeken opwarmen en met de tips van team 264 gaan we zeker een heel stuk verder komen in 2019. Heren bedankt).

Rest mij om heel Roparun team 61 te bedanken voor een fantastisch weekend met vooral heel veel leuke momenten, lol en kameraadschap. Ik ben trots op jullie allemaal en om wat wij met z'n allen gepresteerd hebben, deze nemen ze ons nooit meer af.